Entre as sombras da atardecida

Entre as negras previsións de supervivencia vital no planeta e as non menos negras previsións inmediatas, nese magma confuso da crise económica e a confrontación política, aumentan as posibilidades de nubrado permanente. Pero, mentres o sol non se esconda, conservemos o alento para manter o lume da denuncia, da liberdade e da dignidade. Nos seus versos de Bastabales, Rosalía de Castro -que descansaba nunha pedriña "en tanto o sol non se esconde"- morría de soidade naquela Galiza á que tantos dicían adeus.
Estreo este experimento blogueiro no medio do gran espectáculo da democracia que é (ou que máis ben debería ser) unha campaña electoral, nesta ocasión baixo o signo da fatalidade catastrofista que intenta obrigarnos a escoller entre o malo e o peor. 
Non teño máis pretensión que a de participar no intercambio de opinións e de informacións que se poden cruzar neste espacio de comunicación na rede virtual, que tamén debemos defender, antes de que as multinacionais da manipulación entren a saco a controlala.
Por entre as sombras da atardecida, entre as árbores e o mar (dous sinais da identidade natural da nosa terra), aínda queda luz dabondo para avistar pontes e camiños polos que circule a solidariedade. Nesas estamos, compañeiros.


Na Illa de San Simón, coa Ponte da Rande ao fondo, o 8 de setembro de 2011