Vinte anos sen Luis Pita

Cúmprense vinte anos da morte de Luis Pita, compañeiro e amigo. Desapareceu o 17 de agosto do 1997, vítima dun cancro que lle destrozou a voz, primeiro, e que lle arrebatou a vida finalmente. Para evocar a súa figura, recollo dous traballos escritos uns meses antes da súa morte, pero cando a enfermidade estaba xa acosándolle. O meu texto recolle as palabras que pronunciei na cena de homenaxe que lle ofreceron os compañeiros de Radio Nacional en A Coruña o 7 de febreiro do 97, con motivo da súa xubilación por enfermidade, e que o semanario A Nosa Terra publicou despois da súa morte. O outro texto, de novembro do 2016, é de Manuel Rivas, copartícipe no compañeirismo e na amizade, como pode deducirse facilmente do seu entranábel escrito.

O día da patria hai corenta anos

De esquerda a dereita, Celso Emilio Ferreiro, Carmen Santos Castroviejo, Xosé
Fortes e Xosé A. Gaciño (Foto Xurxo Lobato)

Tal día como hoxe, hai corenta anos, estaba eu na Carballeira de Santa Susana, en Compostela, nunha concentración unitaria de diversas organizacións nacionalistas e de esquerdas, coa que se pretendía concienciar sobre a necesidade da unidade das forzas progresistas para conseguir que Galicia acadara as máximas cotas de autogoberno na nova configuración territorial de España, que estaba abrindo un período constituínte. Xunto co poeta Celso Emilio Ferreiro e o militar Xosé Fortes (capitán represaliado da UMD) fun dos oradores daquel acto, sobre o que se recolle información máis detallada na reproducción da información de El Ideal Gallego (xornal no que eu traballaba como redactor). 

Naquela xornada, o Bloque Nacional-Popular Galego (como se chamaba entón) levou a cabo tamén unha manifestación, que lle prohibira o Goberno Civil da Coruña, e que finalmente permitiu, aínda que recortando o seu percorrido. Sobre o conxunto da xornada vai aquí a crónica que publicou o semanario Triunfo.